قدیمیترین نسخه پزشکی تاریخ
اما، نخستین شناخت علمی از این تمدن بزرگ، به سال ۱۸۵۰ برمیگردد، یعنی زمانی که «هینکس» دریافت که ابداغ خط میخی توسط مردمان این تمدن صورت گرفته است. از این زمان به بعد به تدریج پژوهشهای باستانشناسی دامنهداری برای افزایش دانستههای ما درمورد سومریها صورت گرفت.
در اواخر هزاره چهارم پیش از میلاد یعنی پنج هزار سال پیش از این سومریان بر اثر نیازهای اقتصادی و اداری، شیوه نوشتن بر روی الواح گلی را کشف کردند. نخستین کوشش و آزمایش آنان ناهنجار و به صورت خط تصویری بود و از این رو تنها در مسائل بسیار ساده اداری مورد استفاده قرار میگرفت.
ولی در قرنهای بعدی کاتبان و معلمان سومری به تدریج چنان دگرگونیهای شگرفی بر این خط وارد ساختند که ماهیت تصویری خود را از دست داد و تبدیل به خط صوتی متعارف گشت. در نیمه دوم هزاره سوم شیوه خط سومری چنان نرم و انعطافپذیر بود که به آسانی پیچیدهترین مباحث تاریخی و ادبی را بدان بیان میکردند.
بیشتر الواح کشف شده از سومریها، در واپسین سالهای قرن نوزدهم از شهری به نام نیپور به دست امد که یکصد و پنجاه کیلومتر با بغداد فاصله دارد. اکثر این الواح هماینک در موزه دانشگاه فیلادلفیا و موزه شرق باستان استانبول قرار دارند.
سومریها در ابتدا خط میخی نداشتند و از خط تصویری استفاده میکردند. در دسترس بودن گل رس در بینالنهرین، کار سومریها را بسیار آسان میکرد، آنها به زودی متوجه شدند که اگر لوحهها را بپزند، ماندگاری آنها بسیار بیشتر میشود. اما نوشتن بر لوحههای گلین با قلم نی، نمی توانست منجر به ایجاد خطی با پیچیدگی خط مصریان بر روی پاپیروس شود.
اما در بین الواح سومری غیر از آنهایی که مربوط به ادبیات و افسانههای علمی و مسائل اداری هستند، الواح علمی هم می توان پیدا کرد. برای مثال یک پزشک ناشناخته سومری که دراواخر هزاره سوم پیش از میلاد مسیح میزیسته است، بهترین نسخههای خود را به منظور استفاده شاگردان و همکارانش گرد آورد. او لوحه گلی نمناکی به اندازه ۱۵٫۹ در ۹٫۵ سانتیمتر آماده کرد و با خط میخی دوازده نسخه مهم -به زعم خود- را بر آنها نگاشت. این سند پزشکی، قدیمیترین سند و نسخه پزشکی است که بشر یافته است. این لوح به مدت چهار هزار سال، در دل زمین مدفون بود تا اینکه هیئت باستان شناسی آن را یافت و به موزه دانشگاه فیلادلفیا منتقل کرد.
خواندن این نسخه بسیار دشوار بود و نیاز به تلاش زیادی داشت. پزشک سومری چنانچه از این نسخه برمیآید، داروها را مانند همکار امروزی خود از مواد گیاهی و معدنی و جانوری تهیه میکرد. از مواد معدنی، کلرید سدیم (نمک طعام) و نیترات پتاسیوم (شوره) را ترجیح میداد و از مواد حیوانی، شیر، پوست مار و سنگ لاکپشت را به کار میبرد ولی اکثر داروها از منابع گیاهی اخذ میشد. از گیاهانی مانند فلوس، مورد، انقوزه و آویشن و درختانی مانند بید، گلابی، صنوبر، انجیر و خرما در فراهم کردن داروها استفاده میکردند. داروهای گیاهی از تخم و ریشه و شاخه و پوست و صمغ درختان تهیه میگردید و مانند امروز آنها را به صورت گرد یا جامد نگهداری میکردند.
یکی از نسخهها: ریشه گیاه کاه را بسایید، در آبجو حل کنید، بگذارید مرد بیمار آن را بنوشد و بذر گیاه درودگر، صمغ مرکازی آویشن، بسایید، در آبجو حل کنید، بگذارید مرد بیمار آن را بنوشد.
- پیکر فرمانده اسبق سپاه شهدای آذربایجانغربی در ارومیه تشییع شد
- نماز نشانه مسلمان است
- سومین باشگاه متخلف در پیشوا پلمپ شد
- ترافیک در آزادراه قزوین – کرج – تهران نیمه سنگین است
- علت وقوع صدای مهیب در گرمسار بررسی شد
- تونل دوم حیران خردادماه سال آینده به بهرهبرداری میرسد
- صادرات ۱۴ هزار تن مرکبات از میاندورود به خارج کشور
- شکایت رسمی پایگاه ملی میراث ری از عاملان خشک شدن چشمهعلی
- جلوگیری از اضافه برداشت ۱۳ هزار متر مکعب آب زیرزمینی در شهریار
- ۱۳ کمیته هماهنگی خدمات سفر و استقبال از نوروز در ملارد تشکیل شد